*
خستگي رو توي چشمات ميبينم . ميگم : « آخه بيانصاف چيكار ميكني با خودت ؟! بيا اينجا ، پيشِ خودِ خودم … » . دراز ميكشي و سرت رو ميذاري روي پام . ميدوني ؟ منم خيلي خستم ، سعي ميكنم كه متوجه نشي ، ولي آخه منو خوب ميشناسي ، تو هم اونو توي چشماي من ميبيني ، ولي به روي خودت نميآري كه من دلگير نشم .
با دو تا دستات دست چپمو ميگيري و ميذاري روي قلبت . تپششو حس ميكنم . يه لحظه چشماتو ميبندي و يه نفس عميق ميكشي . با چشماي بسته چهقدر معصوم ميشي … با دست راستم موهاتو ناز ميكنم . چشماتو باز ميكني و ته ته چشمامو نگاه ميكني ، وقتي كه انعكاس نگاهامون اينطوري ميرسن به هم ، ميتونيم خيلي راحت عمق فكر همديگرو بخونيم . همزمان لبخند ميزنيم . هر دومونم داريم فكر ميكنيم كه كلمهها چهقدر براي ابراز احساسات كردن حقيرن .. قد چند تا كتاب بايد حرف ميزديم تا به اندازهُ نصف اون نگاه يا اون لبخند عشقمونو ميرسوند ؟
بازم چشماتو ميبندي . نوك انگشت سبابمو آروم آروم ميكشم روي پيشونيت ، از روي بينيت رد ميشم و ميرسم به اون فرورفتگي بالاي لبت ، ميدوني كه خيلي دوستش دارم ، لبخند ميزني ، از روي اونم رد ميشم و ميرسم به لبات ، يههو نوك انگشتمو گاز ميگيري . با همديگه ميخنديم ، از ته ته دل …