*
بغض عجيبي ته گلومه ... از اونايي كه نه فرو ميرن و نه خالي ميشن ... احساس تنهايي ميكنم ... ميشينم و زانوهامو بغل ميكنم . سرمو ميذارم روي پام ... يه قطره اشك از توي چشمم سُر ميخوره ميافته روي دستم . نگاش ميكنم ، پاكش ميكنم و آروم انگشتامو ميكشم روي دستم ، روي جاي بوسه هات ... ناخودآگاه لبخند ميزنم ... جاي بوستو، كه حتي خيلي بيشتر از انگشتر الماس برام ارزش داره ، ميبوسم ... چشمامو ميبندم و يه نفس عميق ميكشم . ريختن اندورفين رو توي خونم حس ميكنم ... گرم ميشم ... كنارمي ... هر جاي دنيام كه باشي ، هر لحظه ، حضورتو حس ميكنم ...